Het “Fahrplan”

Zelfs op maandag bleef de taxiboot aan de wal. Dat levert toch wel frustratie op.  Je laat thuis alles vallen, speelt “Ren je rot” en dan nog kun je niet doen waarvoor je 500 km van huis bent gegaan. Later op deze dag kwam het goede bericht dat de boot dinsdag om 4.30 in de ochtend zou vertrekken. Om kwart voor drie in de nacht rinkelden alle alarmbellen die we hadden ingesteld, een half uur later verliet René als een dief in de nacht de hotelkamer.

Ik had me voorgenomen hem ‘s middags op te halen in de haven en besloot met de bus van 11.15 richting Norddeich te gaan. Het “Fahrplan” had ik uitgebreid bestudeerd en dacht het met 1 keer overstappen te redden. Tot ik bij de chauffeur een kaartje kocht. “Mittelmarkt? Daar kom ik niet, ik ga tot het gymnasium, overstappen bij het station”. Nou ja ook goed, kon ik het laatste stuk desnoods met de trein, of misschien toch de resterende 6 kilometer te voet afleggen. De bus werd voornamelijk bevolkt door luidruchtige scholieren en de reis leek eindeloos te duren. Hij reed door allerlei gehuchtjes, waar zo hier en daar gestopt werd om het jonge grut uit te laten stappen. Zelden stapte er iemand in. Bij het station in Norden verliet ik opgelucht de bus, op zoek naar vervolg vervoer. Eerlijk gezegd werd ik geen wijs meer uit alle borden en besloot met de trein verder te reizen. Zowaar verliep het kopen van een treinkaartje probleemloos, tot het display op de kaartautomaat aangaf dat de trein naar Norddeich door een incident ongeveer een uur vertraging had. Of ik verder wilde gaan met ticket kopen. Dat leek me geen goed idee, een beter idee was een sanitaire stop en een lunch, dan zou ik te voet verder gaan. Zo’n 50 meter verderop zag ik het winkelcentrum Norder Tor en wist dan ook meteen waar ik me bevond en hoe verder. 

Opgewekt begon ik na een broodje en ingeslagen proviand in de rugzak, aan de resterende 6 kilometer. Het was behoorlijk warm geworden en ik vreesde dat het best eens zware kilometers konden worden. Ik wandelde door de inmiddels bekende lange winkelstraat van Norden en na een kilometer liep ik de markt op. Daar zag ik veel wachtenden bij bushalte bordjes en twijfelde. Toch maar even kijken. Over 10 minuten een bus naar Norddeich? Ik begreep niets meer van het “Fahrplan”, maar schaarde mij bij de groep wachtenden.  De juiste bus vinden was niet zo eenvoudig als het leek. Een chauffeur van een andere bus, verwees de reizigers voor Norddeich naar de overkant van de straat. De hele meute de straat over en daar stopte even later inderdaad een bus met “Norddeich” op de voorkant. Iedereen blij, maar werd door de chauffeur van de betreffende bus weer terug naar de overkant verwezen. “Deze bus is alleen voor scholieren”. Hup, de hele troep, inclusief mij zelf, weer naar de andere kant van de straat.  Een groepje dames mopperde en overwoog een taxi te nemen, tja dat is natuurlijk ook een optie. Net toen ik er niet meer in geloofde, kwam daar daadwerkelijk de juiste bus en mochten we instappen. Opgelucht liet ik me op een vrije bank ploffen, braaf mijn rugzak op schoot, zodat er nog iemand naast mij kon plaatsnemen.  De bus reed weg van de halte aan de markt en de eerstvolgende halte was: “Gymnasium?”  Op nog geen steenworp afstand van de “Mittelmarkt”. Ik begreep er niks meer van, ik had dus gewoon in de eerste bus kunnen blijven zitten en een stukje teruglopen. Mijn Duits is goed genoeg, maar had ik de chauffeur dan toch niet goed begrepen? Of had hij mij bewust de verkeerde kant op gestuurd? Ik zal het nooit weten.

Na een klein half uur stapte ik uit in Norddeich Mole, vanwaar het nog een kwartier lopen was naar de Osthafen. Ik zette mij op een bankje aan de dijk en speurde de horizon af naar een rood witte boot die René weer aan wal zou brengen. Rond drie uur sukkelde de Presto achter de veerboot die van Nordeney, kwam de haven binnen. Dan duurt het nog even voordat de boot is vastgelegd en de mannen van boord kunnen. En daar kwam René de loopplank, gangway in scheepstermen, afgestrompeld, beetje groen in zijn gezicht en zwalkend over de straat, nog wat onvast op zijn benen. Mijn jaloezie over zijn boottrip verdween als sneeuw voor de zon toen ik de verhalen over de 2,5 uur durende vaartocht hoorde, 2,5 uur enkele reis wel te verstaan. 

Eenmaal vaste grond onder de voeten en in de frisse lucht, knapte René op en reden we terug naar het hotel. Net op tijd voor mijn onverwachte en nu echt laatste bijdrage als vakantieverslaggever op NPO 5. Dat was ik door alle commotie van deze dag bijna vergeten. Volgende week de borrel met alle vakantieverslaggevers in een speciale live uitzending en dan zitten onze reisavonturen er echt op.

Leuk dat een locatie die je zelf niet hebt uitgekozen, onverwacht verrassend mooi blijkt te zijn.