Het leven met een offshore werker

Wie ons reisverslag “Retourtje Kapelle-Hamningberg” heeft gelezen weet dat ons avontuur een onverwachte wending kreeg. We hadden besloten rond 20 augustus thuis te zijn, op tijd voor de “Kapelse dagen”. Het dorpsfeest dat na 2 jaar afwezigheid door alle Coronamaatregelen weer in alle hevigheid zou losbarsten.  Veel festiviteiten vinden plaats rond ons appartement, dus vanaf het balkon meegenieten, zonder je meteen in de drukte te moeten begeven. We keken er naar uit. 

Tot het telefoontje van de werkgever van René, nota bene op zijn privé nummer. Of hij een spoedklusje offshore wilde doen, hallo, we waren nog niet eens thuis. Om een lang verhaal kort te maken: we zijn amper 5 dagen thuis geweest, waarin de caravan leeg, schoon en naar de stalling moest, de moestuin enigszins toonbaar, en René nog een dag op cursus en naar kantoor is geweest.  En we de “Kapelse dagen” alsnog zijn misgelopen.

De dag voor vertrek kreeg ook ik een onverwachte telefoontje met een nog meer onverwachte vraag. Ben ik al thuis, zo nee wil ik nog een keer vakantie verslaggeefster zijn? Komisch natuurlijk, wel thuis, maar eigenlijk ook weer een beetje op reis. Omdat het nog onze vakantie was, had René bedongen dat ik mee mocht. Hij aan het werk, ik er op uit en dat is voor mij in Duitsland bepaald geen straf. Op donderdag de 25e augustus reden we naar Aurich in Ostfriesland. In hotel Am Schloss Aurich was voor René een kamer geboekt. Niet direct een logische locatie, de haven waar hij moet opstappen voor de boot naar het platform is 33 km hier vandaan. Maar gezien de drukte, zal daar geen plek meer geweest zijn.

Er was een mooie kamer voor René geboekt, en na enig zoekwerk in mailverkeer was ik gelukkig ook welkom. Zo mag hij vaker een klusje doen, en ik mee. Wat een luxe na 8 weken in de caravan te hebben geleefd. 

Op vrijdagochtend vertrok hij na een vroeg ontbijt, gewapend met een lunchpakket en uitgezwaaid door mij naar zijn taxiboot.  Met een volle portemonnee, want pinnen met een NL bankpas blijkt hier, vreemd genoeg niet overal te kunnen, ging ik de stad in. Ongestoord snuffelen in boekwinkels en tevergeefs zoeken naar nog een zomerjurkje, want er hing al volop warme najaarskleding in de rekken, pfffff, ik had het al zo warm.

Net toen ik met een volle tas een winkel uitliep hoorde ik diep in mijn tas het geluid van mijn telefoon. René? “Waar ben je, ik ben weer in het hotel”, hoorde ik.  Wat bleek, de mannen zaten goed en wel aan boord van de taxiboot, goedbevonden door de douane, toen ze er weer af konden. Te veel deining bij het platform, waardoor er niet veilig kon worden overgestapt van boot naar platform. Dus onverrichter zake terug naar het hotel. Wordt vervolgd.