De beklimming

Deze dag begon zowaar droog en zag er veelbelovend uit. Goed weer voor een wandeling naar de top van de Storsteinen. De berg die we vanuit de caravan zien, als er zoals nu tenminste geen deken van mist over ligt.

Bij ideaal wandelweer begonnen we aan onze tocht. De eerste meters over de weg, maar al snel kwam het bospad. Volgens een app die René op zijn telefoon heeft was de “klim” goed te doen. In die app wordt uiteraard geen rekening gehouden met mensen die last hebben van hoogtevrees en niet dagelijks in de bergen wandelen. Het pad ging minder vloeiend omhoog dan gedacht en we moesten een paar keer een stroompje over steken, al dan niet voorzien van een kapotte loopplank. Zwoegend, en soms mopperend baande ik me een weg naar boven. Met enige regelmaat kwamen we mensen tegen die in looppas de afdaling deden. Hoe krijgen ze dat voor elkaar? Ik moest nadenken over elke stap die ik deed. Er waren zelfs mensen die in rap tempo omhoog holden. Moest je mij zien, met een stok voor het evenwicht en af en toe de hand nodig van René. Gelukkig keek je vanaf het pad niet in de diepte. Er was voldoende begroeiing om het zicht te belemmeren. Op een kruispunt van paden, liet de app weten dat we rechts af moesten. Het bewuste paadje was duidelijk weinig belopen en daardoor dicht begroeid. En hoewel het de kortste route zou zijn, kozen we toch voor de langere. Daarbij moesten we over een smal pad, waar aan de linkerkant minder bomen stonden en ik voor mijn gevoel in een diepe afgrond keek. Niet kijken en gewoon doorgaan, veel keus hadden we sowieso niet. Afdalen over hetzelfde pad is nog zwaarder dan omhoog. En eerlijk is eerlijk, ik was ook wel nieuwsgierig naar de top, doorgaan dus. Het laatste stuk wachtte ons nog een flinke klauterpartij. Een passerende dame vertelde ons dat dit het laatste moeilijke stuk was en we boven konden genieten van een mooi uitzicht. En ook zij rende verder. Ze had gelijk, een maal boven konden we genieten, het was de “klim” meer dan waard.

Enigszins ontspannen wandelden we naar het restaurant en genoten van het uitzicht. We zouden met de gondel terug naar beneden gaan, maar eerst een lekkere lunch, die hadden we na ruim twee uur zwoegen wel verdiend.

We hadden veel geluk met het weer. Eenmaal beneden begon het te betrekken en sinds een paar uur tikt de regen weer op de caravan, en is de buitentemperatuur 9 graden.