We houden het niet droog

We zijn de dag begonnen met ontbijt buiten in de ochtendzon. Nog voordat we onze boterhammen en koffie op hadden, begon de lucht te betrekken en werd het snel frisser. Maar vol goede moed togen we na het ontbijt met de auto naar Lübeck. Een buitje regen in een stad is nooit zo erg. Toen de op de parkeerplaats uit de auto stapten zag de lucht er toch wel dreigend uit. En nog voordat we de overkant van de straat hadden bereikt vielen de eerste dikke druppels uit de loodgrijze lucht.  We hadden maar een parapluutje mee genomen, omdat ik dacht dat het zo’n vaart niet zou lopen. Was het nou zo’n ruime twee persoonsplu, was er niks aan de hand geweest, maar zo’n minuscuul gevalletje…  Al gauw hing mijn vanochtend nog zo netjes geföhnde coupe in natte sliertjes rond mijn gezicht en zag ik door de druppels op mijn bril nog nauwelijks waar we liepen. René deed zijn best de paraplu eerlijk over ons beiden te verdelen, waarbij de plu meer in mijn haar prikte dan dat het nut had. 

En opeens, een stukje blauw in de grijze lucht, het werd langzaam wat droger. Daar doemde ook café Niederegger op, tijd voor koffie met iets lekkers! Tevens de gelegenheid om op te drogen, het was er namelijk zo druk, dat het even duurde voordat de bestelling werd opgenomen. Geen probleem, zo hadden we ruim de tijd om gebak te kiezen uit de overweldigende hoeveelheid taarten. Keuzestress, heet dat geloof ik. 😉 

Opgewarmd en opgedroogd, liepen we nog wat door de Lübeck, tot de volgende bui zich aandiende. De ergste regen afgewacht en terug naar de auto. Eenmaal aangekomen op de camping reden we zoals het hoort stapvoets naar onze caravan. Kennelijk ging dat een Duitse meneer toch te snel. Hangend uit zijn autoraampje sommeerde hij ons te stoppen. “Stapvoets!” blafte hij ons toe. En ook een goedemiddag!