Duikvlucht

Vanochtend om half zeven sloop ik als een dief in de nacht over de camping, op weg naar de douche. Daar aangekomen trof ik de ruimte voor mij alleen, en draaide resoluut de deur achter mij in het slot. Ik ben erg gesteld op mijn privacy, en moet er niet aan denken dat ik mijn ochtendbad moet delen met een andere vrouw. Na mijn poedelbeurt was er van een rij ongeduldige wachtende dames geen sprake, het was nog steeds stil op het terrein. 

Vandaag naar Ekkerøy, zo’n 33 km verderop. Het is een van de oudste vissersdorpen aan de Varangerfjorden en heeft een mooi natuurreservaat. Daar wilden we gaan wandelen en hopelijk mooie foto’s maken. René droeg de tas met de camera. Aangekomen op het wandelpad vroeg ik om de camera. Een verbaasde blik van hem, “camera, die heb jij toch?” Nee, ik had toch nog de extra lens aan hem gegeven die hij bij de camera  had gedaan? Tegen beter weten in allebei een blik in de tas geworpen, maar behalve de 300 lens zat daar niks in. Verwijten over en weer:  “jij had de camera toch bij je?” We dachten van elkaar dat de ander de camera had meegenomen. Gelukkig kun je met mobiele telefoons ook fotograferen, dus ons daar vandaag maar mee beholpen, de wandeling was er niet minder om. In de verte liep een rendier te grazen, keek even onze kant op, en ging rustig verder met grazen. We genoten van het uitzicht, het mooie weer en bijzondere landschap. Tot er een vogel heel laag over ons heen kwam vliegen. Enigszins agressief dook hij, maar het kan ook een zij geweest zijn, op ons af. Eigenlijk wilden we het pad waarop we liepen vervolgen, maar daar  was het vliegende gevaar niet van gediend.  Toen het dier in een duikvlucht de pet van René van zijn hoofd probeerde te pikken, besloten we terug te lopen. Ze was vast haar nest, wat in de buurt moest zijn, aan het beschermen. We besloten haar te respecteren en draaiden om. Toen zagen we haar twee kinders, die een beetje wiebelig op hun pootjes stonden, maar wel al konden vliegen. We keken toe hoe ze gedrieën naar een stukje verderop vlogen. Zij veilig, wij weer veilig. Jammer genoeg geen foto’s van. Later opgezocht welke vogel het geweest kan zijn en kwamen we uit bij de Kleine jager.

In de middag het Vadsø museum bezocht, waar we het een en ander van de geschiedenis hebben gehoord over deze regio. 

De temperatuur was nog steeds hoog en bij terugkomst op de camping wilden we buiten zitten. Alleen daar waren ze weer, onze kleine pestkoppen.  En als zelfs DEET niet meer helpt dan verandert René in Willy Wortel.