De sleutel

Na een paar leuke dagen in Lauker / Arvidsjaur trokken we maandag verder richting huis. Nou is naar huis betrekkelijk, want dat is nog 2000 kilometer rijden. We gaan in elk geval die kant op. De laatste avond in Lauker brachten we noodgedwongen door in de caravan. Rond vijf uur begon het te regenen en dat is tot diep in de nacht door gegaan. Jammer, we hadden graag nog een vuurtje gestookt.

Maandag waren we vroeg op weg naar Hammerstrand waar we een paar dagen wilden blijven. Er was weinig verkeer op de route, wel regen, veel regen en slechts 11 graden.

De camping was snel gevonden, een gezellige kleine camping, met Nederlandse eigenaren. We kregen meteen zoveel tips over de omgeving , dat we hier wel een week zouden kunnen blijven. ‘s Avonds aten we op het terras van de camping: friet met kroket, ja echt! En dat was toch lekker!  

Het centrum van het stadje Hammarstrand is niet om over naar huis te schrijven. Het oogt verwaarloosd en nodigt niet uit om het verder te verkennen. We hebben de plaatselijke supermarkt gesponsord en daar bleef het bij.  Wel scheen in Hammarstrand de zon en was de temperatuur ruim 20 graden, wat later op de dag werd afgestraft met regen en onweer.

Wel de moeite waard was de 14 kilometer verderop gelegen Döda Fallet.

Net onder de plaats waar vroeger het Ragunda Meer en de Indalsälven samenkwamen, was tot 1796 een van de meest indrukwekkende watervallen van Zweden te vinden – de Grote Vallen, met een totale hoogte van 35 meter. De Grote Vallen maakten het vlotten van hout vanuit de grote bossen boven de vallen onmogelijk, omdat het hout door het wild stromende water helemaal kapot geslagen werd.
Om dit te voorkomen werden er plannen gemaakt om een verbinding te maken om het vlotten van hout voorbij de Vallen te laten lopen.

Een handelaar met de naam Magnus Huss (ook bekend als “de wilde Huss”) kreeg deze opdracht. Zijn idee was om water vanuit een klein stroompje in de buurt door een plateau te leiden dat daarna een kanaal uit zou slijten. In de nacht van 6 op 7 juni 1796 was, als gevolg van sneeuw die tijdens de lente was gesmolten, het niveau van de rivier zo hoog dat het door de barrière begon te breken. Het Ragunda Meer was binnen 4 uur helemaal leeg. De rivier had zijn baan veranderd en de Grote Vallen waren uitgedroogd. Bij de Dode Vallen en in de canyon eronder is het mogelijk om de sporen van de watervallen die er ooit waren te bestuderen via een weg met planken, trappen en bruggetjes. 

Op de terugweg naar de camping bezochten we de Ragunda gamla Kyrka. Een mooie kleine kerk, die gered is van verwaarlozing en in oude glorie is gerestaureerd. René heeft de houten klokkentoren beklommen van waaruit hij een mooi uitzicht had. We werden rondgeleid door een jongedame, die misschien wel blij was dat er bezoekers kwamen. Er waren geen rijen wachtende, sterker nog, wij waren de enigen. De techneut in René kwam boven toen hij de enorme toegangsdeur onder de loep nam. Met de sleutel van de deur in zijn hand namen we afscheid van de jongedame en de kerk.