De wielklem

Vandaag hadden we het plan met de boot naar Ulvön te gaan.  Een verstopping van het fonteintje in onze “badkamer” dreigde deze plannen te dwarsbomen, we konden bijna pootje baden. Met wat kunstgrepen en een dweil wist René het probleem tijdelijk op te lossen. De boot zou om negen uur vertrekken en de tijd begon te dringen. Ik opperde nog om morgen te gaan, maar dat werd van tafel geveegd. Uiteindelijk kwamen we op tijd in de haven van Köpmanholmen aan. En meteen wachtte ons de volgende uitdaging: de parkeerautomaat. Volledige digitaal en geen woord Engels op het display. We maakten er uit op dat je het kenteken van de auto moest invoeren. Aldus gedaan, en op oké gedrukt. De automaat spuugde natuurlijk geen kaartje uit en een afschrijving van de creditcard is er ook niet zo een twee drie. In het ergste geval zouden we bij terugkomst een prent achter de ruitenwisser vinden, of wacht, een wielklem, weggesleept?

Niet over nadenken en bootkaartjes te kopen. Dat verliep perfect dankzij de vloeiend Engels sprekende dame aan het loket. Gewapend met een aantal bonnetjes konden we de boot op. Waarbij ik mijn kaartje liet zien, dacht ik, maar dat bleken de kaartjes voor de terugreis te zijn. Gelukkig was René beter bij de tijd.

Klokslag negen vertrok de boot voor een anderhalf uur durende reis naar Ulvön. Een eiland in de Zweedse archipel voor de Hoge Kusten. Onder een stralende zon genoten we van de tocht. In Fjären legde de boot aan en werd het eiland bevoorraad. Een half uur laten gingen wij in Ulvöhamn van boord, waar we tot drie uur de tijd hadden om een indruk te krijgen van het eiland. Lieflijke huisjes, een klein museum, de Ulvö gamla kapell, wat eetgelegenheden en tot onze verbazing een recent aangelegde Padelbaan. Het eiland nodigde uit voor mooie wandelingen, waar de tijd helaas te kort voor was. De zon scheen volop, het was zo warm dat we af en toe de schaduw opzochten.

 Tijdens onze ontdekkingstocht ging mijn telefoon. Verbazing toen bleek dat de persoon aan de andere kant van de lijn een medewerker van KRO-NCRV was. O ja dat was waar ook, ik had me opgegeven als vakantieverslaggever bij het radioprogramma Bertop5.  Ik kreeg heel wat vragen op me afgevuurd, het was een leuk gesprek. Nu zit ik in de hoge hoed met andere kandidaten, afwachten of ook mijn radio carrière van de grond komt. 😉

We lunchten bij een restaurant aan het water en de tijd vloog om. Bij de haven kochten we bij plaatselijke supermarkt, ter grootte van een ruime huiskamer, ijsjes om in het zonnetje op de boot terug te wachten. 

Een andere en snellere boot dan  ‘s morgens bracht ons in drie kwartier terug naar ons startpunt. Op de parkeerplaats vonden we onze rode Soes, zonder prent, zonder wielklem. Nu maar hopen dat er thuis geen prent op de deurmat valt.