Papegaaiduikers

Het is 4 juli, de dag dat we van plan waren om met het bootje van 9 uur naar Hornøya te gaan. Toen we om 7 uur wakker werden en naar buiten keken, vreesden we dat er van het boottochtje en eilandbezoek niets terecht zou komen. Het eiland was verstopt in een dikke deken van mist, vanuit onze caravan zagen we zelfs de zee niet. Verschillende weerapps voorspelden de eerste uren weinig verbetering. We besloten de overtocht van 10 uur te nemen, mist of geen mist. Gelukkig klaarde het langzaam op en stapten we een kwartier voor vertrek op het bootje. Niet over een stabiele loopplank, maar een trap af, waarbij je op de laatste trede in het water stond. Dan nog een flinke sprong naar het bootje. Tja, het is natuurlijk geen luxe cruiseschip. We vertrokken op tijd en waren binnen 5 minuten, het leek wel een speedboot, bij het eiland. En bij het eiland betekent nog niet meteen óp het eiland. Want om van de boot af te komen moet je weer een flinke stap nemen, over een wiebelende vlonder, dan een trap op, waarbij je op het eind nogmaals een flinke stap moet nemen, maar dan sta je er ook. Om ons heen was het een gekrijs van jewelste, bijna botsingen met grote en kleine vogels en een enorme stank. 

En toen zagen we ze, de papegaaiduikers, soms ver weg, soms dichterbij. Wat een guitige vogels, met hun vrolijk gekleurde snavels. We konden er geen genoeg van krijgen. Veel fotografen bleven in de buurt van de rotsen waar de vogels zitten, maar wij wilden ook naar de vuurtoren op het eiland wandelen. Nou ja wandelen? Voor mij was het meer een klauterpartij. Ik keek jaloers naar de mensen voor mij die over het rotsige, kronkelige paadje naar boven liepen, alsof ze gewoon over de stoep lopen. Het zweet brak me uit toen ik naar boven keek, moest ik daar echt overheen? Vooral niet naar beneden kijken, recht vooruit…. Met hulp van René lukte het me om de lastige passage te overwinnen. Over de terugweg probeerde ik nog maar niet na te denken.  De rest van de weg naar de vuurtoren was een ontspannen wandeling en kon ik genieten van het bijzondere landschap. 

De vuurtoren en een paar bijgebouwen maakten een desolate indruk, hoewel er bij de vuurtoren een generator stond te loeien. Na wat gerust en onze meegenomen boterhammen te hebben gegeten was het tijd voor de terugtocht. Die ging iets minder moeizaam, hoewel ik nog regelmatig de hand van René nodig had. Eenmaal op vlak terrein kon ik weer volop genieten van de papegaaiduikers. Met enige weemoed namen we drie uur na aankomst afscheid van Hornøya. 

‘s Middags een wandeling door Vardø gemaakt. In de buurt van de haven broeden meeuwen, waar je ook kijkt nestelen ze. Lief natuurlijk die kuikens, maar zo te zien zorgt deze meeuwenpopulatie wel voor de nodige overlast. Zie de foto’s 😉.

Aan de ene kant is Vardø een troosteloze stad, maar het heeft ook iets bijzonder.  Om heel eerlijk te zijn heeft de stad meer indruk op ons gemaakt dan wij hadden verwacht.