Zwemmen in de Barentszzee

Goedemorgen beste lezers,

Gisteravond meerdere pogingen ondernomen om mijn verhaaltje neer te pennen, digitaal dan wel te verstaan. Het internet op locatie was helaas een ramp. Dus geen voor het slapen gaan verhaaltje 😉.

Nu was het gisteren sowieso een rare dag. We stonden nog in Hamningberg en twijfelden, blijven we hier nog een dag en een nacht, of gaan we de boel inpakken en rijden. De zon scheen, de lucht was helder. Totaal anders dan de dikke mist op de heenweg van Vardø naar Hamningberg. Met 43 kilometer dichte mist zie je niet zo veel van je omgeving. De weersvoorspellingen waren voor vandaag niet rooskleurig, dus met pijn in ons hart besloten we te vertrekken. De rendieren gedag zwaaien, het prachtige landschap diep in ons geheugen vastleggen en bijna in tranen deze bijzondere plek verlaten. De terugweg verzachtte de pijn een beetje. Wat een geweldige route. Doordat het zo vroeg was, hadden we weinig last van tegenliggers. Hoewel? Opeens stuitten we op een tegenligger, een witte auto midden op de weg met de portieren open. “Daar is vast iets aan de hand,” zeiden we tegen elkaar en René minderde vaart. Gelukkig bleek er niets aan de hand, een van de passagiers stond te fotograferen. En dan zet je de auto natuurlijk midden op een smalle weg stil!

Onderweg kwamen we langs een mooi strand aan de Barentszzee, alleen bevolkt door schapen en een rendier. Er was plaats om de auto met caravan te parkeerden en voor René de mogelijkheid een duik in de beroemde zee te nemen. Daar was hij tenslotte het hele eind voor gereisd, toch? Het water was koud, erg koud zelfs. Moedig wandelde hij de zee in, terwijl ik in een warm vest stond toe te kijken en zelfs mijn grote teen niet aan het koude water toevertrouwde.

Halverwege de ochtend kwamen we aan op de camping Vestre Jacobselv, waar we eerder stonden. We konden weer douchen! We gebruikten de dag om de route voor de terugreis te bepalen. Want zo is het wel, we moeten weer een keer terug. Na wat gepuzzel en discussie zijn we er denk ik uit. 

De dag van gisteren had nog iets in petto, mijn radiodebuut. In een opwelling had ik mezelf aangemeld als vakantieverslaggever bij Bertop5.  Dat was ik al bijna vergeten, tot ik gebeld werd dat ik mocht meedoen.  Toen het gisteren zover was gierden de zenuwen door mijn lijf. Je komt wel live in een radiouitzending. Geen idee hoeveel luisteraars dat programma heeft, maar vast wel meer dan 100. Omdat tijdens het voorgesprek de verbinding een paar keer wegviel, ik was toen in de caravan, besloot ik tijdens het gesprek buiten te gaan zitten. Alleen die muggen hier. Het is jammer dat er geen live beelden van zijn, want tijdens het gesprek was René druk bezig alle muggen van mij af te slaan. 🦟🦟🦟